Henryk Bąk
Polska wieś była jednym z tych środowisk, które najsilniej stawiało opór władzy komunistycznej po II wojnie światowej. Przywiązana do tradycyjnych wartości, w tym do ziemi – materialnego dziedzictwa polskości – nie godziła się na narzucony Polsce system jałtański i sowieckie wzorce. To właśnie chłopi obok przedsiębiorców i ziemian najboleśniej odczuli skutki wprowadzania komunizmu i próby odebrania im ojcowizny, przekazywanej często od pokoleń. Wszystko to sprawiło, że władza, określająca się mianem „ludowej”, spotykała się z największą niechęcią ze strony prostego ludu.
Henryk Bąk, urodzony i wychowany w małej mazowieckiej wsi, jako dziecko obserwował starszych kolegów walczących w antyniemieckiej partyzantce. Zainspirowało go to do stworzenia po wojnie własnej organizacji niepodległościowej o charakterze propagandowo-militarnym, a następnie – w latach siedemdzie-siątych i osiemdziesiątych – struktur opozycji demokratycznej. Zwieńczeniem jego dokonań było sprawowanie funkcji wicemarszałka Sejmu I kadencji w odrodzonej Rzeczypospolitej, w pewien sposób honorujące jego wkład w odzyskanie przez Polskę wolności.
