Zygmunt Radoński „Żarski”

Już w 1910 r. jako zaledwie czternastolatek należał do Polskich Drużyn Strzeleckich. Po ukończeniu szkoły podchorążych objął stanowisko adiutanta komendy Polskich Drużyn Strzeleckich w Krakowie. Kiedy wybuchła I wojna światowa, w pierwszych dniach sierpnia 1914 r. stanął na czele plutonu w III batalionie oddziału Józefa Piłsudskiego. 22 maja 1915 r. podczas walk w lesie pod Kozinkiem odniósł ciężką ranę głowy, wskutek której stracił prawe oko. Po rekonwalescencji na początku grudnia 1915 r. przeniesiono go na stanowisko zastępcy dowódcy Batalionu Uzupełniającego nr 1 w Kozienicach. 10 lub 20 maja 1916 r. objął dowództwo 3. kompanii 1. pp I Brygady. Na jej czele wziął udział w drugiej fazie kampanii wołyńskiej. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie (lipiec 1917 – marzec 1918 r.). W kwietniu 1918 r. wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej, a następnie do Wojska Polskiego. 10 lipca 1919 r. został komendantem Szkoły Podoficerskiej w Dęblinie. Po ukończeniu kursu dowódców batalionów w Szkole Aplikacyjnej Oficerów Piechoty w Rembertowie zgłosił prośbę o przeniesienie na front wojny polsko-bolszewickiej. Poległ w 1920 r. w pobliżu Mizocza w przedwojennym powiecie zdołbunowskim na Wołyniu.