Andrzej Rudolf Czaykowski „Garda”

W ciepłe sobotnie przedpołudnie 10 października 1953 r. dzieci niecierpliwie oczekiwały na dzwonek oznajmiający koniec lekcji, a robotnicy i urzędnicy – na syrenę kończącą pracę. Natomiast kat mokotowskiego więzienia czekał na swą ofiarę, mjr. Andrzeja Czaykowskiego. Gdy przed siedmioma miesiącami umarł sowiecki dyktator Józef Stalin, zaświtała nadzieja na lepsze jutro. Lecz dla polskiego bohatera jutra nie było.

Zwłok więźniów Rakowieckiej nie wydawano bliskim. W początkowych latach funkcjonowania mokotowskiej katowni rzucano je na wózek ciągnięty przez człapiącego obojętnie kucyka i wieziono na Służew. Potem dla bezimiennych ciał przygotowano teren na Powązkach. Wciąż nie możemy godnie pochować mjr. Andrzeja Czaykowskiego „Gardy”.

„Czyń, co Ci nakazuje Honor Twój, a spełnisz obowiązek dnia powszedniego – a to największym, choć cichym jest bohaterstwem” – to ostatnie słowa Naszego testamentu, przykazań napisanych dla młodszych kolegów ze szkoły podchorążych i opublikowanych przez Andrzeja Czaykowskiego w „Tętencie”.