Gustaw Orlicz-Dreszer

Gustaw Dreszer należał do tego pokolenia Polaków urodzonego pod zaborami, które Roman Wapiński nazwał „pokoleniem przełomu” i „pokoleniem strajku szkolnego 1905 r.”. Poprzedzające je „pokolenie niepokornych”, aktywne głównie w zaborze rosyjskim, potrafiło zerwać z polityczną biernością społeczeństwa polskiego po klęsce powstania styczniowego 1863 r., wyznaczając nowe kierunki działań w celu odzyskania z czasem własnej państwowości. Ale to „pokolenie przełomu” wystąpiło czynnie i otwarcie przeciw zaborcy. Najpierw podczas strajku szkolnego towarzyszącego rewolucji lat 1905–1907 w Królestwie Polskim, następnie biorąc udział w przygotowaniach polskich organizacji paramilitarnych w latach poprzedzających wybuch I wojny światowej i wstępując w szeregi polskich ochotniczych formacji wojskowych po obu stronach frontu, wreszcie walcząc o niepodległość i granice odzyskanego w 1918 r. państwa. Wiele czołowych postaci tej generacji odegrało później wybitną rolę w wojsku, polityce i życiu społecznym Polski niepodległej. Wśród nich także tytułowy bohater opracowania – żołnierz Legionów Polskich, generał dywizji Wojska Polskiego, inspektor armii (w ostatnich dniach życia również inspektor obrony powietrznej państwa), prezes Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej, realizator przewrotu majowego 1926 r., jeden z bliskich współpracowników wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego.